«Ξυπνάτε μαλακες!»

...γιατί χανόμαστε!

 

Ήταν το πρώτο σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο. «ΞΥΠΝΑΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ». Τουλάχιστον αυτό μπορώ να θυμηθώ. Σε έκανε να κολλήσεις ακριβώς επειδή δεν μιλούσε για κάτι συγκεκριμένο. Δεν έλεγε ξύπνα για τους πολιτικούς, για το ρατσισμός, για την οικονομία, για αξιοκρατία. Απλά σου τόνιζε ότι είσαι μαλάκας για τους λόγους τους οποίους γνώριζες μόνο εσύ και παριστάνοντας το παιδάκι που φώναξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός σε καλούσε να ξυπνήσεις. Το πάπλωμα όμως το σηκώσαμε;

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο που φοράει παρωπίδες. Τιμωρεί τον εαυτό του, τον υποβιβάζει και τον περιορίζει μέσα σε έναν διάδρομο με καθρέπτες, όπου όπως είναι και το φυσιολογικό, το μόνο είδωλο που βλέπει είναι το δικό του. Χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το λόγο για τον οποίο υποστηρίζει κάποια πράγματα, βρίσκεται πάντα εκεί για να υπερασπιστεί κόμματα, ανθρώπους, καταστάσεις απάτες. Η άλλη όψη, θέλει να ακολουθούν τη συγκεκριμένη τακτική, οι άνθρωποι που ξέρουν καλά τι κάνουν και μάλιστα έχουν οφέλη από αυτό. Τι γίνεται όμως με τους άλλους;

Κάποια μερίδα του κόσμου έχει αρχίσει να ξυπνάει. Ξεκίνησε από ασχετοσύνη και τώρα χάρη στην αλυσιδωτή αντίδραση ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι γίνεται. Πριν  δέκα χρόνια όπου βρισκόμασταν σε ένα λήθαργο τέλειας ζωής με το χρήμα να ρέει άφθονο στην αγορά πριν φάει τη μούντζα του από την υποτίμηση, ο κόσμος έβρισκε την παρηγοριά στο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, την πιο συντηρητική γνώμη της Νέας Δημοκρατίας, στο κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδος και στην εναλλακτική Αριστερά του Συνασπισμού. Έπρεπε να ξεπροβάλλουν ένα σωρό σκάνδαλα για να καταλάβουμε πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί και το σινάφι τους , όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για τον καθημερινό πολίτη αλλά δεν έχουν και τη νοημοσύνη να μπορέσουν να καλύψουν τις κουτσουκέλες τους. Αντιθέτως είναι προκλητικοί, χρησιμοποιώντας ξύλινη γλώσσα, παριστάνοντας τους διαφωτιστές-σωτήρες, πείθοντας τον κόσμο με ψεύτικες υποσχέσεις και όνειρα για πάταξη του καπιταλισμού, των συμφερόντων, της αδικίας, της αισχροκέρδειας. 

Εμείς από την πλευρά μας δεν είδαμε ποτέ κανένα σκάνδαλο να φτάνει στη δικαιοσύνη, καμία εξέταση να γίνεται διεξοδικά, κανέναν άνθρωπο να κάθεται στο εδώλιο. Η εμπιστοσύνη λένε χάθηκε από λανθασμένη πολιτική. Μαλακίες. Η εμπιστοσύνη χάθηκε επειδή η κοροϊδία ξεκίνησε να γίνεται κατάμουτρα. Επειδή ΕΜΕΙΣ φτάσαμε στο σημείο να ανεχόμαστε καταστάσεις και να σκύβουμε το κεφάλι, σε πράγματα τα οποία αν τα βλέπαμε σε κάποια σειρά στην τηλεόραση θα είχαμε γίνει έξω φρενών. 

Υπάρχει αδιαφορία, οργή, απάθεια για το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Δε χρειάζεται να το ψάξεις πολύ. Αρκεί να δεις τα καθημερινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, την εξαθλίωση που βιώνουν καθημερινά πόσοι άνθρωποι και φυσικά τα καταστροφικά για εκείνους γκάλοπ, που επιβεβαιώνουν πως η αποχή είναι εδώ για να συνοδεύεται πάντα μαζί με τη δυσαρέσκεια. Τι άλλο να πρωτοθυμηθεί ο καθένας μας; Τα άπειρα μπινελίκια που έχουμε ρίξει; Τον ψυχολογικό βιασμό που δεχόμαστε καθημερινά; Ή το γεγονός πως μας έχουν βάλει στο τρυπάκι να πιστεύουμε πως είμαστε μελλοθάνατοι περιμένοντας την κάθε Μέρκελ να κατεβάσει το τσεκούρι. Δεν είναι η Μέρκελ. Ποτέ δεν ήταν η Μέρκελ, οι Αμερικάνοι, το ευρώ ή οι ηγέτες της Ευρώπης. Για όλα φταίει η Ελληνική λαμογιά που ξεκίνησε από την εποχή που οι κοτζαμπάσηδες εκδικήθηκαν τον Καποδίστρια που τους αφαίρεσε την εξουσία δολοφονώντας τον.  Μέχρι και σήμερα πιστεύαμε, τουλάχιστον κάποιοι, πως όλα όσα βιώναμε είναι αποτέλεσμα της σχέσης του εκάστοτε πολίτη στον κόσμο με το κράτος. Η σχέση όμως αυτή έχει κλονιστεί τόσο πολύ, που σκεφτόμαστε σοβαρά να πάρουμε «διαζύγιο». Αυτό δεν είναι απαραίτητα ανησυχητικό. Προσωπικά, θεωρώ ότι σαν σκέψη είναι πολύ πιο ώριμη, σε αντίθεση με αυτές των ανθρώπων που παραμένουν κομματόσκυλα πιστεύοντας πως το ρουσφέτι θα βελτιώσει τη ζωούλα τους. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία κουράστηκε να γίνεται περίγελος. Κουράστηκε να ακούει για απάτες. Κουράστηκε να ακούει για τζακούζι, για βίλλες, για συμφωνίες με εταιρίες, για Βατοπέδια και γενικά, κουράστηκε να ακούει ένα σωρό σκάνδαλα που του έδειξαν πόσο σάπιοι είμαστε και πόσο μας αρέσει το «άρτος και θεάματα», Μαζί με την ασχετοσύνη, η σαπίλα έφτασε σε τέτοιο σημείο που ξεκίνησε να μυρίζει ενοχλητικά. Σημασία δεν έχει να βγουν όλοι στους δρόμους. Σημασία έχει να ξέρουν όλοι με ποιους έχουν να κάνουν, κάνοντας έτσι τη δική τους μικρή καθημερινή επανάσταση. Με το να γίνεσαι ρεαλιστής και σκληρός δικαστής όσων ψηφίζεις. Όχι μόνο διατηρείς τη δημοκρατία, αλλά κρατάς σε υψηλό επίπεδο τον ίδιο σου τον εαυτό, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι καραγκιόζης ούτε κάποιος φαντασιόπληκτος που είναι guest star σε σήριαλ.

 Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η αφύπνιση και τα μυαλά να λυθούν από τα κολλημένα τους δεσμά. Θα μου πείτε «έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να πάρουμε μπρος;». Το σίγουρο είναι πως πλέον, με τα όσα βιώνουμε και με τα όσα θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας για αυτή την πραγματικά μαύρη περίοδο της χώρας, τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…