Trash TV

 Το σκουπιδαριό δεν έχει τελειωμό...

Είναι φοβερά απογοητευτικό το τι είδους «μαργαριτάρια» μπορεί να ξεθάψει κανείς στην ελληνική τηλεόραση. Δυστυχώς όταν είσαι άρρωστος με πυρετό, βρίσκεις την τηλεόραση πιο βολική από ένα βιβλίο που θα σου φέρει επιπλέον πονοκέφαλο για να κατανοήσεις τα κομμάτια του. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε μένα.

Επειδη τις πρωινές ώρες μέχρι το απόγευμα είμαι πάνω από ένα pc γράφοντας, δεν γνωρίζω σε καμία περίπτωση το πρόγραμμα της TV. Το τριήμερο ήταν άκρως ενημερωτικό για να με βάλει στο πνεύμα της λόξας που μαστίζει αυτή τη χώρα. Ανακάλυψα, δυστυχώς, ότι η ελληνική τηλεόραση, με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στον μέσο τηλεθεατή, πόσο μάλλον στο νέο. Εκτός από τα τρισκατάρατα πρωινάδικα, τα ακόμη πιο σπαστικά μεσημεριανά  ρίχνουν το επίπεδο στη κόλασηηπιο γρήγορα από ασανσέρ. Η τηλεόραση έχει γεμίσει από φαντασμένα ανθρωπάκια που κάνουν μπαμ για το πόσο ημιμαθείς και αμόρφωτοι είναι, χειρίζοντας την εκπομπή σαν καφενέ στη γειτονιά της κυρίας Μαρίκας. Το κουτσομπολιό και η τακτική του «προσβάλω χώνοντας τη μύτη μου», έγιναν η καθημερινότητα του Έλληνα και το φάρμακο για να βγει από τη μιζέρια που τον δέρνει. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστευούν αυτοί. Εκτός από τους μετροσέξουαλ καραγκιόζηδες οι οποίοι δεν μπορούν να που έστω ένα καλό λόγο για το άτομο το οποίο πιάνουν στο στόμα τους, το καστ της ανατριχίλας συμπληρώνεται με κάτι απαράδεκτες τύπισσες που πιστεύουν πως το να παρουσιάζουν μια εκπομπή, έχει να κάνει με το να γελούν στην οποιαδήποτε μαλακία του συμπαρουσιαστή τους. Επίσης οι «περιφεριακοί» συμπαίκτες του καστ, είναι κάτι άνθρωποι τους οποίους ποτέ μου δεν περίμενα να δω στην τηλεόραση και έχουν το θράσος να δηλώνουν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ενώ η δουλειά τους στην εκπομπή ποσώς μοιάζει για δημοσιογραφική.

Αυτό όμως που πραγματικά με άφησε άναυδο και απόρησα με την ύπαρξη του, ήταν αυτό το...(δεν ξέρω ούτε πως να το χαρακτηρίσω)...πράγμα, που ακούει στο όνομα Οικογενειακές Ιστορίες. Δεν το είχα δει ποτέ στη ζωή μου και πραγματικά έκατσα να το δω, μήπως και δω καμία άσπρη τηλεοπτική μέρα. Το χάος και ο βιασμός που έπαθε ο εγκέφαλος μου δεν περιγράφεται. Κακοπληρωμένοι ηθοποιοί, άσχημα σενάρια και κάκιστος σκηνοθέτης. Δεν απορούσα μόνο πως κυκλοφορούσε ελεύθερο κάτι τέτοιο σε κοινή θέα, αλλά πολύ περισσότερο προβληματίστικα για το τι θα μπορούσε να κερδίσει κανείς από μια τέτοια σειρά, ειδικά σε εποχές που ο κόσμος δεν έχει χρόνο για προβλήματα παρά μόνο για τα δικά του. 

Δεν θέλει μεγάλο κόπο μετά να σκεφτεί κανείς, γιατί έχουμε καταφύγει στις αμερικάνικες σειρές. Μπορεί να προάγουν την «αμερικανιά» στο έπακρο, αλλά τουλάχιστον δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι μπιζελοκέφαλος. Και αυτό είναι ότι χειρότερο.