Trash TV

 Το σκουπιδαριό δεν έχει τελειωμό...

Είναι φοβερά απογοητευτικό το τι είδους «μαργαριτάρια» μπορεί να ξεθάψει κανείς στην ελληνική τηλεόραση. Δυστυχώς όταν είσαι άρρωστος με πυρετό, βρίσκεις την τηλεόραση πιο βολική από ένα βιβλίο που θα σου φέρει επιπλέον πονοκέφαλο για να κατανοήσεις τα κομμάτια του. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε μένα.

Επειδη τις πρωινές ώρες μέχρι το απόγευμα είμαι πάνω από ένα pc γράφοντας, δεν γνωρίζω σε καμία περίπτωση το πρόγραμμα της TV. Το τριήμερο ήταν άκρως ενημερωτικό για να με βάλει στο πνεύμα της λόξας που μαστίζει αυτή τη χώρα. Ανακάλυψα, δυστυχώς, ότι η ελληνική τηλεόραση, με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στον μέσο τηλεθεατή, πόσο μάλλον στο νέο. Εκτός από τα τρισκατάρατα πρωινάδικα, τα ακόμη πιο σπαστικά μεσημεριανά  ρίχνουν το επίπεδο στη κόλασηηπιο γρήγορα από ασανσέρ. Η τηλεόραση έχει γεμίσει από φαντασμένα ανθρωπάκια που κάνουν μπαμ για το πόσο ημιμαθείς και αμόρφωτοι είναι, χειρίζοντας την εκπομπή σαν καφενέ στη γειτονιά της κυρίας Μαρίκας. Το κουτσομπολιό και η τακτική του «προσβάλω χώνοντας τη μύτη μου», έγιναν η καθημερινότητα του Έλληνα και το φάρμακο για να βγει από τη μιζέρια που τον δέρνει. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστευούν αυτοί. Εκτός από τους μετροσέξουαλ καραγκιόζηδες οι οποίοι δεν μπορούν να που έστω ένα καλό λόγο για το άτομο το οποίο πιάνουν στο στόμα τους, το καστ της ανατριχίλας συμπληρώνεται με κάτι απαράδεκτες τύπισσες που πιστεύουν πως το να παρουσιάζουν μια εκπομπή, έχει να κάνει με το να γελούν στην οποιαδήποτε μαλακία του συμπαρουσιαστή τους. Επίσης οι «περιφεριακοί» συμπαίκτες του καστ, είναι κάτι άνθρωποι τους οποίους ποτέ μου δεν περίμενα να δω στην τηλεόραση και έχουν το θράσος να δηλώνουν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ενώ η δουλειά τους στην εκπομπή ποσώς μοιάζει για δημοσιογραφική.

Αυτό όμως που πραγματικά με άφησε άναυδο και απόρησα με την ύπαρξη του, ήταν αυτό το...(δεν ξέρω ούτε πως να το χαρακτηρίσω)...πράγμα, που ακούει στο όνομα Οικογενειακές Ιστορίες. Δεν το είχα δει ποτέ στη ζωή μου και πραγματικά έκατσα να το δω, μήπως και δω καμία άσπρη τηλεοπτική μέρα. Το χάος και ο βιασμός που έπαθε ο εγκέφαλος μου δεν περιγράφεται. Κακοπληρωμένοι ηθοποιοί, άσχημα σενάρια και κάκιστος σκηνοθέτης. Δεν απορούσα μόνο πως κυκλοφορούσε ελεύθερο κάτι τέτοιο σε κοινή θέα, αλλά πολύ περισσότερο προβληματίστικα για το τι θα μπορούσε να κερδίσει κανείς από μια τέτοια σειρά, ειδικά σε εποχές που ο κόσμος δεν έχει χρόνο για προβλήματα παρά μόνο για τα δικά του. 

Δεν θέλει μεγάλο κόπο μετά να σκεφτεί κανείς, γιατί έχουμε καταφύγει στις αμερικάνικες σειρές. Μπορεί να προάγουν την «αμερικανιά» στο έπακρο, αλλά τουλάχιστον δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι μπιζελοκέφαλος. Και αυτό είναι ότι χειρότερο.

Αλήτες - Ρουφιάνοι - Δημοσιογράφοι

Γιατί εντάξει με τους πρώτους δύο, με τους τελευταίους τι γίνεται;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη, που είναι σε θέση να ξέρει την ολοκληρωτική αλήθεια που κρύβεται πίσω από ένα οποιοδήποτε σύνθημα. Τις περισσότερες φορές μας είναι βολικό να κατηγορούμε το σύνολο ή την μάζα, για να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πως ίσως να υπάρχει κάτι διαφορετικό, από αυτό που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Άλλες φορές, κατηγορούμε γιατί πολύ απλά έτσι μας αρέσει...ή μας βολεύει.

Η τηλεόραση αποτελεί ένα από τα πιο χειραγωγήσιμα μέσα του οπτικοακουστικού χώρου. Εάν μιλήσετε με επικοινωνιολόγο, θα σας πει ότι παράλληλα είναι και ένα άκρως επικίνδυνο μέσο, καθότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δέχεται το μήνυμα προτού προλάβει να το επεξεργαστεί με την ίδια ικανότητα που θα το έκανε σε ένα έντυπο. Δεν θα μπω σε διαδικασίες να καθίσω και να σχολιάσω αν οι άνθρωποι που βγαίνουν στο «κουτί» τα λένε σωστά ή λάθος, αν τα παίρνουν ή δεν τα παίρνουν, αν ρουφιανεύουν ή όχι. Πιο πολύ με απασχολεί τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν φαίνονται τόσο πολύ...

Έχουμε αναρίθμητους δημοσιογράφους έκει έξω που δεν είναι ούτε Χούκλη, ούτε Χατζηνικολάου, ούτε Τρέμη. Είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που τους αρέσει να διαβάζουν βιβλία, να χορεύουν στα club, να κάνουν σεξ με μια μόνο γυναίκα και να έχουν καθημερινά προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και λιγοστά λεφτά στη τσέπη. Η άποψη που κυριαρχεί στο σύνολο είναι η εξής: «άνθρωποι που παίρνουν τρελά λεφτά για λίγη δουλειά, τσαμπατζήδες και μεγάλα καθάρματα». Ναι οκ, υπάρχει και αυτό.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά που λέει ότι οι μισοί δημοσιογράφοι είναι ανασφάλιστοι, ενώ οι άλλοι μισοί δεν έχουν καν εργασία. Όσοι δεν είναι στο ταμείο συντακτών έχουν αυτή τη μάστιγα που λέγεται ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) και είναι υποχρεωμένοι να το πληρώνουν κάθε δίμηνο ασχέτως αν είχαν εισφορές. Πολλά παιδιά σαπίζουν από το πρωί ως το βράδυ σε μια εφημερίδα στην οποία δεν κάνουν απολύτως τίποτα, μόνο και μόνο για να πουν ότι κάπου έκαναν την «πρακτική» τους. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων δεν ανήκει στη γενιά των 750 ευρώ. Τα χρήματα τους είναι πολύ λιγότερα. Υπάρχουν έντυπα έκει έξω που έχουν το θράσος να δίνουν 30 ευρώ τη σελίδα, για ένα θέμα ή συνέντευξη προσώπου που ο δημοσιογράφος μπορεί να σκίστηκε για να βρει. Πολλοί αναγκάζονται να δέχονται τις παραπάνω παρανοϊκές συμφωνίες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.

Είναι πολύ μικρό το ποσοστό κάποιων προισταμένων το οποίο εκτιμά τη δουλειά τους,  προσπαθεί να τους πληρώνει τακτικά και καλά, ενώ την ίδια στιγμή τους σέβονται για το ιδιαίτερο στυλ γραφή τους. Είναι μια μάχη για επιβίωση, σε ένα κόσμο που ο κάθε αρχισυντάκτης ή διευθυντής, θα προτιμήσει το καλύτερο γραπτό για το έντυπο που δουλεύει. Ο καλύτερος φίλος τους είναι το Microsoft Word, αφού οι ίδιοι χάνουν τις παρέες τους, στέκονται ατελείωτες ώρες σε έναν υπολογιστή και υπολογίζουν κάθε μήνα τι θα τους μείνει στη τσέπη αφού βγάλουν τα έξοδα τους. Και όλα αυτά γιατί;

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το όνομα μου σε κείμενο. Σε κάποιους αρέσει αυτή η τρελαμένη και παρανοϊκή ζωή, γιατί συνάμα με τις δυσκολίες της δουλειάς αυτής, τα ωράρια και το άγχος, δεν πλάθονται μόνο καλύτερα κείμενα αλλά και καλύτεροι επαγγελματίες. Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν σε κατάθλιψη όχι επειδή δεν παίρνουν λεφτά, αλλά επειδή δεν μπήκε το κείμενο τους ή επειδή δεν έχουν ένα έντυπο να γράψουν. Φυσικά και είμαστε ψώνια ως ένα βαθμό. Αν  δεν είμασταν δεν θα προσπαθούσαμε να γίνουμε καλύτεροι και οι παλαιότεροι από εμάς, θα είχαν αλλάξει χρόνια τώρα επάγγελμα. Όποιος σταθεί τυχερός να συνεργαστεί με σωστούς συναδέλφους, κερδίζει πολλά, ανανεώνεται, ο χαρακτήρας του αλλάζει και ανακαλύπτει μέσα από αυτό πτυχές του εαυτού του που ούτε τις είχε φανταστεί...

Τα πράγματα από την «άλλη πλευρά» είναι αλλιώς. Οι αλήτες και οι ρουφιάνοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Τους άλλους αφήστε τους απ' έξω...