O σπόρος μεγάλωσε

Κάθε γενιά έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της. Γιατί όμως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ψάρευεις μέσα στα θετικά και δεν πιάνεις λέπι; 

Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν με εξαιρετικά  δύσκολο και διαφορετικό τρόπο από τη δική μας γενιά. Είμαι πλέον μερικές ανάσες πριν τα 30 και μου έρχονται στο μυαλό εικόνες σχετικά με το πώς μεγάλωσα. Καμιά φορά η σύκριση είναι πολύ πιο εύκολη γιατί τα πράγματα έρχονται ακριβώς από μόνα τους.

Δεν μεγάλωσα με online games. Βασικά δεν ήξερα καν τι ήταν το Internet σε εκείνη την ηλικία. Πρόλαβα τη μπάλα στις αλάνες, το κυνηγητό με τις γκόμενες και την απόλαυση του πάρκου πίνωντας αναψυκτικά κάτω από τα δέντρα του. Δεν φόρεσα ποτέ μάρκες και δεν χρειάστηκε να περάσω τα 18 για να φορέσω Converse. Τα πρόλαβα στην άθλια μορφή τους, όπου βρωμούσαν και σκιζόντουσαν εύκολα. Ίσως ακουστεί κουλό, αλλά έχετε ποτέ την εντύπωση πως βαδίζετε σε μια κατεύθυνση που δεν σας εκφράζει; Όπου όλα μοιάζουν στημένα και η αυθεντικότητα έχει βιαστεί ανεπανόρθωτα λόγω των υπερβολικών ελευθεριών; 

Κανείς δεν είπε να κλείσουμε μέσα τα νέα παιδιά. Όταν όμως ένα παιδί 15 χρονών διασκεδάζει σε νυχτερινά κέντρα με την ίδια ένταση όπου και διασκεδάζαμε και εμείς στα 20 μας, πόσο υγιές είναι αλήθεια; Θυμάμαι πως οι δρόμοι τότε δεν ήταν ασφαλείς. Πως το αργότερο στις 00:30 έπρεπε να ήμουν σπίτι μου. Πως δεν με ενδιάφερε στα 15 μου πόσα χρήματα θα χαλάσω, αλλά με προβλημάτιζε αν θα μπορέσω να βρω άτομα για να οργανώσω ένα ματς στην αλάνα πιο κάτω. Το πρόβλημα όμως είναι μόνο οικονομικό; Θα μου πείτε «γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να χαρούν τα λεφτά που έχουν;». Δίνοντας σε ένα παιδί παραπάνω εξουσία μέσα από το χρήμα, δεν το κάνει πρώτο τυπάκι, ούτε μούρη στη παρέα του. Οι γονείς αυτή της γενιάς δεν έχουν καμία σχέση με τους δικούς μας. Αδυνατούν να σκεφτούν τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια πλήρης διαχείριση ρευστού σε ένα μικρό παιδί. Οι εξαιρέσεις γονέων σήμερα είναι πολύ λίγες. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ποσό που είχατε στη τσέπη σας όταν ήσασταν 15; Εμένα ήταν 5000 δραχμές. Οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ «πάρε μόνο αυτά», αλλά ήξεραν να μου πουν «αν χρειαστείς άλλα πες μας». Πλέον τα πιτσιρίκια κυκλοφορούν με 100ευρα, έχουν κάρτες για το ΑΤΜ και χαλάνε υπερβολικά ποσά. Ποιο είναι όμως το χειρότερο της όλης φάσης; 

Φουσκώνοντας τα μυαλά ενός παιδιού κάνοντας του τα χατίρια και δίνοντας του ανεξέλεγκτα αυτό που θέλει, μόνο καλό δεν του κάνεις. Αυτός είναι ο λόγος που τα σημερινά παιδιά βαριούνται εύκολα. Είναι ο λόγος που δεν μπορούν να καθίσουν πάνω από μήνα με έναν άνθρωπο, ο λόγος που έχουν  ύφος και συμπεριφέρονται λες και τους ανήκει όλος ο κόσμος. Όλοι οι υπόλοιπο απλά βλέπουν τα πράγματα να αλλάζουν, μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι αλήθεια πως η κατάσταση άλλαξε πολύ γρήγορα. Επίσης δεν βλέπω να υπάρχει «φρένο» και λόγω της κρίσης. Τα παιδιά πλέον δεν προβληματίζονται, απλά φωνάζουν χωρίς λόγο. Είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου ανήλικοι πιστεύουν σε αξίες και ιδανικά. Σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο υπέροχο από τη δική μας γενιά. Έχουν πολύ περισσότερο τσαγανό, όνειρα και συμβαδίζουν με τις καταστάσεις πολύ εύκολα. 

Σε ένα κόσμο όπου οι πληροφορίες διαδέχονται η μια την άλλη και οι χαρακτήρες αλλάζουν στο λεπτό, είναι πολύ σημαντικό στο πως θα πλάσεις τον χαρακτήρα ενός παιδιού. Μπορείς να τον κάνεις υπόδειγμα για την κοινωνία, σκεπτόμενο και δραστήριο ον, ή μπορείς να το ξεφορτωθείς από τη ζωή σου, βάζοντας του χρήματα στη τσέπη χωρίς να μπορείς να συλλάβεις το μέγεθος του κακού που του κάνεις.  

Για άλλη μια φορά, το πρόβλημα ξεκινάει από τους γονείς. Τα παιδιά ευθύνονται σε πολύ μικρό βαθμό. Απλά ακολουθούν τη ροή της κοινωνίας. Ακόμα όμως και ένα παιδί, πρέπει να μαθαίνει από μικρή ηλικία, ότι το να συμβαδίζεις με το ρεύμα δεν σε βγάζει πάντα στην ακτή που επιθυμούσες. Είναι, για άλλη μια φορά, ο λόγος που τα περισσότερα πιτσιρίκια εμφανίζουν ψυχολογικά προβλήματα από πολύ νωρίς, ο λόγος που κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται καταθλιπτικοί. Η άλλη παρτίδα, μεθάει μέχρι τα ξημερώματα, προσπαθώντας να ζήσει μια ενήλικη ζωή την οποία δεν είναι σε θέση να χειριστεί ούτε να υποστηρίξει.

Δεν είναι ανάγκη να πιάσεις πάτο για να κάνεις την αλλαγή. Έχει όμως μεγάλη σημασία να ριζώσεις την ιδέα για να ξεκινήσει η σκέψη. Και η σκέψη είναι σαν ιός. Μεγαλώνει, δυναμώνει και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσεις. Ας είναι λοιπόν όλες αυτές οι νεανικές σκέψεις για καλό…

Η Τζιχάντ ξαναχτυπά

Ξύπνησαν τα μωρά!

Ας το δεχτούμε. Ο κόσμος είναι ίσως το μεγαλύτερο μπουρδέλο, από τότε που οι Ρωμαίοι έφτασαν μέχρι την Παλαιστίνη. Τσουνάμι, οικονομικές καταστροφές, πυρηνικές απειλές, διπλωματικά επεισόδια και κυρίως…εξεγέρσεις. Και για κάποιους, είναι ένας εναλλακτικος Μάης του ’68. Τον καταλαβαίνουν όμως; 

Ένας μεγάλος Άραβας ιστορικός, ο Ιμπν Καλντούν, είχε πει κάποτε για τη φυλή του: «Σημασία δεν έχει να ξέρεις να κυβερνάς διανοούμενους, αλλά να μπορείς να χειριστείς το λεφούσι». Και ο άνθρωπος είχε απόλυτο δίκιο. Από την εποχή των Σταυροφοριών και ακόμη πιο πίσω, οι Ισλαμιστές είχαν μόνο ένα κοινό, που τους έβγαζε από τις σκέψεις περί αξιοκρατίας και καλύτερα διαβίωσης: τη θρησκεία. Σε  τόσο αυστηρές θρησκευτικές κοινωνίες, όπου κάποια κράτη τιμωρούν τα παραπτώματα μέχρι και θάνατο, η άποψη τελματώνει, η δικαίωση χάνει τον δρόμο και το μόνο που μένει, είναι ο εν Αλλάχ αδερφός.  Ο Σαλαντίν δεν ήταν ικανός στρατηγός μόνο επειδή ήξερε να κάνει δύσκολη τη ζωή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, αλλά επειδή είχε την ικανότητα να ελέγχει όλο τον Αραβικό στρατό, χωρίς να χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία τη θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο που εκεί όπου οι Τούρκοι έτρωγαν τα μούτρα τους , οι Άραβες έβγαιναν νικητές. Η ενότητα έφερνε τον στόχο κοντά.

Όταν είδαμε τα πρώτα γεγονότα στο Μουμπαρικό κράτος, κανείς δεν πίστευε πως η ηγεσία της Αιγύπτου απειλούταν. Ούτε καν. Από την στιγμή που ο Ελ-Μπαραντέι δεν σηκώθηκε από την πολυθρόνα του την πρώτη μέρα των επεισοδίων, σημαίνει πως κανείς δεν ήξερε για το τι θα επακολουθήσει. Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν μια μεγάλη νίκη. Ο λαοτζίκος προς Ανατολή μεριά, δεν έχει περάσει τις εξεγέρσεις που έχει βιώσει η Ευρώπη και δεν σκαμπάζει από τέτοια. Να φανταστεί κανείς ότι τις τρεις πρώτες μέρες μετά τα επεισόδια, η Αίγυπτος έκανε πάρτι. Μόνο επειδή έπεσε ο Μουμπάρακ; Όχι. Ήταν μια ομαδική προσπάθεια που αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει με τη θρησκεία και δεν καθοδηγήθηκε από αυτή. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη του κόσμου της Αιγύπτου.

Από την άλλη, ο ίδιος χαμός γίνεται και σε άλλα μέρη της Αφρικής. Οι πολέμαρχοι συνεχίζουν να πλακώνονται στην Σομαλία, ο κόσμος πεθαίνει ακόμη από AIDS στο Κονγκό και στη Λιβύη έχουμε να κάνουμε πλέον  με Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Γκαντάφι (που μερικοί τον γράφουν και Καντάφι οπότε μη με πείτε ανορθόγραφο), ήταν ένας άνθρωπος που και η Δύση όσο και η Ανατολή, τον είδαν σαν ελευθερωτή της Βορείου Αφρικής. Κανείς δεν σκέφτηκε, ή μάλλον παραδέχτηκε, πως το μόνο που ήθελε ο πανέξυπνος τύπος, ήταν να αρχίσει μια δικτατορία σε ένα από τα πιο πλούσια spots του κόσμου. Τη Βόρειο Αφρική με την απίστευτη στρατηγική θέση και τον αξιοσημείωτο ορυκτό πλούτο. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο καιρό που ο Γκαντάφι έκανε τα κουμάντα του δεν του κουνιόταν κανείς. Κάτι μικροεπεισόδια, λυνόντουσαν με μερικές ρουκέτες, καθότι ο Συνταγματάρχης είναι ένας τύπος που δεν κωλώνει πουθενά. Ατραξιόν της Λιβύης έχει γίνει ο καράφλας ο γιός του, που δεν είχαμε ιδέα πως είναι η μούρη του πριν βγει στα κανάλια, για να κάνει την προπαγάνδα του. Το θέμα μας όμως δεν είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Γκαντάφι να μείνει στην εξουσία.

Το θέμα είναι πως ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει ακόμη και στην Ανατολή. Στη Λιβύη έχουμε καθημερινά θύματα και παρόλα αυτά ο κόσμος δεν λέει να κάνει πίσω. Η κατάσταση σίγουρα είχε φτάσει στο απροχώρητο, αν κρίνει κανείς πως ο ηγέτης των αντικαθεστωτικών, είναι πρώην υπουργός του ίδιου του Γκαντάφι! Μαζί με τους τιμημένους αγώνες της Ανατολής έρχεται όμως και ένα μεγάλο ερώτημα.

Τι θα γίνει εάν ξεσηκωθούν και οι λαοί της Μέσης Ανατολής ενάντια των ηγεμόνων τους;  Η εξέγερση σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι μόνο αντίδραση στη κυβέρνηση αλλά και στην ίδια τη θρησκεία! Σε ένα μελλοντικό σενάριο που θέλει τα φανταμενταλιστικά κράτη να ξεσηκώνονται για να απαιτήσουν αξιοκρατία και σοσιαλιστικά ιδεώδη, η Ευρώπη και η Αμερική θα παραλύσουν οικονομικά. Οι σεΐχηδες, οι Χομεινήδες και οι λοιποί τουρμπανιτοφόροι, δεν θέλουν να ακούν για αριστερό σκεπτικό ούτε από την τηλεόραση. Αν όλος αυτός ο λαοτζικός αρχίσει να σκέφτεται πιο ανοιχτά και διαχωρίσει τη θρησκεία από την πολιτική, θα έχουμε πολύ μεγαλύτερα αιματοκυλίσματα από αυτά που βλέπουμε. Μην με πείτε τρελό. Εδώ έκλεισε για μερικές μέρες η Διώρυγα του Σουέζ και ο κοσμάκης χέστηκε πάνω του που είδε το πετρέλαιο να μένει «σπίτι» του.

Είναι περίοδος αλλαγών, αναπροσαρμογών και μεγάλων δυσκολιών. Ο κόσμος έχει 100 λόγους παραπάνω να ξεσηκωθεί και αυτή τη φορά δεν θα υπολογίσει τίποτα. Ούτε στρατούς, ούτε θρησκείες , ούτε βασιλιάδες, ούτε κανέναν. Ειδικότερα, τα κράτη που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, χρειάζονται μόνο μια μικρή σπίθα για να κάνουν το μπαμ και να κάνουν τους δρόμους κωλοχανείο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το ιδανικό. Αν η αναρχία δώσει καρπούς, ή αν δεν αξίζει να χαθούν άδικα ζωές. Με αυτά να ασχοληθούν οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές. Πάντως όσο το σκεπτικό μένει εγκλωβισμένο, οι «μεγάλοι» κάθονται ήσυχοι.

Μάλλον θα την θυμόμαστε για πολλά χρόνια αυτή την εποχή…

«Ξυπνάτε μαλακες!»

...γιατί χανόμαστε!

 

Ήταν το πρώτο σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο. «ΞΥΠΝΑΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ». Τουλάχιστον αυτό μπορώ να θυμηθώ. Σε έκανε να κολλήσεις ακριβώς επειδή δεν μιλούσε για κάτι συγκεκριμένο. Δεν έλεγε ξύπνα για τους πολιτικούς, για το ρατσισμός, για την οικονομία, για αξιοκρατία. Απλά σου τόνιζε ότι είσαι μαλάκας για τους λόγους τους οποίους γνώριζες μόνο εσύ και παριστάνοντας το παιδάκι που φώναξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός σε καλούσε να ξυπνήσεις. Το πάπλωμα όμως το σηκώσαμε;

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο που φοράει παρωπίδες. Τιμωρεί τον εαυτό του, τον υποβιβάζει και τον περιορίζει μέσα σε έναν διάδρομο με καθρέπτες, όπου όπως είναι και το φυσιολογικό, το μόνο είδωλο που βλέπει είναι το δικό του. Χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το λόγο για τον οποίο υποστηρίζει κάποια πράγματα, βρίσκεται πάντα εκεί για να υπερασπιστεί κόμματα, ανθρώπους, καταστάσεις απάτες. Η άλλη όψη, θέλει να ακολουθούν τη συγκεκριμένη τακτική, οι άνθρωποι που ξέρουν καλά τι κάνουν και μάλιστα έχουν οφέλη από αυτό. Τι γίνεται όμως με τους άλλους;

Κάποια μερίδα του κόσμου έχει αρχίσει να ξυπνάει. Ξεκίνησε από ασχετοσύνη και τώρα χάρη στην αλυσιδωτή αντίδραση ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι γίνεται. Πριν  δέκα χρόνια όπου βρισκόμασταν σε ένα λήθαργο τέλειας ζωής με το χρήμα να ρέει άφθονο στην αγορά πριν φάει τη μούντζα του από την υποτίμηση, ο κόσμος έβρισκε την παρηγοριά στο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, την πιο συντηρητική γνώμη της Νέας Δημοκρατίας, στο κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδος και στην εναλλακτική Αριστερά του Συνασπισμού. Έπρεπε να ξεπροβάλλουν ένα σωρό σκάνδαλα για να καταλάβουμε πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί και το σινάφι τους , όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για τον καθημερινό πολίτη αλλά δεν έχουν και τη νοημοσύνη να μπορέσουν να καλύψουν τις κουτσουκέλες τους. Αντιθέτως είναι προκλητικοί, χρησιμοποιώντας ξύλινη γλώσσα, παριστάνοντας τους διαφωτιστές-σωτήρες, πείθοντας τον κόσμο με ψεύτικες υποσχέσεις και όνειρα για πάταξη του καπιταλισμού, των συμφερόντων, της αδικίας, της αισχροκέρδειας. 

Εμείς από την πλευρά μας δεν είδαμε ποτέ κανένα σκάνδαλο να φτάνει στη δικαιοσύνη, καμία εξέταση να γίνεται διεξοδικά, κανέναν άνθρωπο να κάθεται στο εδώλιο. Η εμπιστοσύνη λένε χάθηκε από λανθασμένη πολιτική. Μαλακίες. Η εμπιστοσύνη χάθηκε επειδή η κοροϊδία ξεκίνησε να γίνεται κατάμουτρα. Επειδή ΕΜΕΙΣ φτάσαμε στο σημείο να ανεχόμαστε καταστάσεις και να σκύβουμε το κεφάλι, σε πράγματα τα οποία αν τα βλέπαμε σε κάποια σειρά στην τηλεόραση θα είχαμε γίνει έξω φρενών. 

Υπάρχει αδιαφορία, οργή, απάθεια για το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Δε χρειάζεται να το ψάξεις πολύ. Αρκεί να δεις τα καθημερινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, την εξαθλίωση που βιώνουν καθημερινά πόσοι άνθρωποι και φυσικά τα καταστροφικά για εκείνους γκάλοπ, που επιβεβαιώνουν πως η αποχή είναι εδώ για να συνοδεύεται πάντα μαζί με τη δυσαρέσκεια. Τι άλλο να πρωτοθυμηθεί ο καθένας μας; Τα άπειρα μπινελίκια που έχουμε ρίξει; Τον ψυχολογικό βιασμό που δεχόμαστε καθημερινά; Ή το γεγονός πως μας έχουν βάλει στο τρυπάκι να πιστεύουμε πως είμαστε μελλοθάνατοι περιμένοντας την κάθε Μέρκελ να κατεβάσει το τσεκούρι. Δεν είναι η Μέρκελ. Ποτέ δεν ήταν η Μέρκελ, οι Αμερικάνοι, το ευρώ ή οι ηγέτες της Ευρώπης. Για όλα φταίει η Ελληνική λαμογιά που ξεκίνησε από την εποχή που οι κοτζαμπάσηδες εκδικήθηκαν τον Καποδίστρια που τους αφαίρεσε την εξουσία δολοφονώντας τον.  Μέχρι και σήμερα πιστεύαμε, τουλάχιστον κάποιοι, πως όλα όσα βιώναμε είναι αποτέλεσμα της σχέσης του εκάστοτε πολίτη στον κόσμο με το κράτος. Η σχέση όμως αυτή έχει κλονιστεί τόσο πολύ, που σκεφτόμαστε σοβαρά να πάρουμε «διαζύγιο». Αυτό δεν είναι απαραίτητα ανησυχητικό. Προσωπικά, θεωρώ ότι σαν σκέψη είναι πολύ πιο ώριμη, σε αντίθεση με αυτές των ανθρώπων που παραμένουν κομματόσκυλα πιστεύοντας πως το ρουσφέτι θα βελτιώσει τη ζωούλα τους. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία κουράστηκε να γίνεται περίγελος. Κουράστηκε να ακούει για απάτες. Κουράστηκε να ακούει για τζακούζι, για βίλλες, για συμφωνίες με εταιρίες, για Βατοπέδια και γενικά, κουράστηκε να ακούει ένα σωρό σκάνδαλα που του έδειξαν πόσο σάπιοι είμαστε και πόσο μας αρέσει το «άρτος και θεάματα», Μαζί με την ασχετοσύνη, η σαπίλα έφτασε σε τέτοιο σημείο που ξεκίνησε να μυρίζει ενοχλητικά. Σημασία δεν έχει να βγουν όλοι στους δρόμους. Σημασία έχει να ξέρουν όλοι με ποιους έχουν να κάνουν, κάνοντας έτσι τη δική τους μικρή καθημερινή επανάσταση. Με το να γίνεσαι ρεαλιστής και σκληρός δικαστής όσων ψηφίζεις. Όχι μόνο διατηρείς τη δημοκρατία, αλλά κρατάς σε υψηλό επίπεδο τον ίδιο σου τον εαυτό, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι καραγκιόζης ούτε κάποιος φαντασιόπληκτος που είναι guest star σε σήριαλ.

 Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η αφύπνιση και τα μυαλά να λυθούν από τα κολλημένα τους δεσμά. Θα μου πείτε «έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να πάρουμε μπρος;». Το σίγουρο είναι πως πλέον, με τα όσα βιώνουμε και με τα όσα θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας για αυτή την πραγματικά μαύρη περίοδο της χώρας, τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…