Ζητείται Πίστη

Τι θα βρεις αν καταφέρεις να κοιτάξεις πέρα από το ράσο;

Η πίστη ήταν πάντα περίεργη υπόθεση. Ενώ ποτέ δεν πίστεψα στα παραμύθια της εκκλησίας και θεωρώ τη θρησκεία μια από τις μεγαλύτερες πλεκτάνες για τιθάσευση και έλεγχο της ανθρωπότητας, αναγνωρίζω κάποια της σημεία. Βρίσκω εξαιρετικό το γεγονός ότι πριν μερικά χιλιάδες χρόνια, ένας όχλος σκέφτηκε αρκετά επαναστατικά για να γυρίσει και το άλλο μάγουλο στην βίαιη αντιμετώπιση. Θεώρησα ανώτερο ότι ήξερε να δίνει τον ένα χιτώνα από τους δύο και τέλος, ήταν αξιοσημείωτο ότι αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν στον τρόπο  ζωή τους μέχρι την τελευταία τους πνοή.

Ποιος είναι Χριστιανός σήμερα; Κανείς. Είναι κόντρα στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος θέλει να ξεχωρίζει, να διαπρέπει, να είναι καλύτερος, να συλλέγει και να αναπτύσσεται. Δεν είναι στη φύση του να μοιράζεται, να συγχωρεί και να δείχνει ενδιαφέρον. Κάποτε ίσως, όχι πια. Μην θεωρήσετε αυτή την άποψη πολέμια της θρησκείας. Δεν έχει να κάνει με τον Χριστό και τα όσα δίδαξε, έχει να κάνει με εμάς και κατά πόσο η σημερινή ανθρώπινη νοοτροπία, είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί αυτή την αρχαία εκμάθηση και να την μετατρέψει σε πράξη. Το ότι ο Χριστός περπάτησε στη γη δεν είναι μύθος. Υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που το αποδεικνύουν τόσο στην αραμαϊκή γλώσσα, όσο και από Λατίνους ιστορικούς της εποχής που βρισκόντουσαν εκείνη την περίοδο στην Ιουδαία. To αν ήταν όντως ο Υιός του Θεού ή απλά ένας άνθρωπος που μπορούσε να χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο του σε μεγάλο ποσοστό, δεν είναι κάτι που θα απαντήσω εγώ. Ο καθένας έχει τις απόψεις του.

Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει ο κλήρος και αποστασιοποιείται από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι πως οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του Χριστού, ακριβώς επειδή κατάφερε να γίνει άνθρωπος. Ο Χριστός σαν φυσιογνωμία, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής, ο πρώτος επαναστάτης. Σας παρακαλώ να μην το πιάσετε πολιτικά. Ήθελε ισότητα για τους ανθρώπους, να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλο και να μπορούν να κάνουν τον εαυτό του όσο καλύτερο γίνεται, μέσα από την αγάπη. Σε ένα έθνος όπου η μόνη μόρφωση των ανθρώπων ήταν οι  Γραφές, είναι φυσιολογικό να αδυνατούσαν να καταλάβουν τα κηρύγματα του Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ο Χριστός χρησιμοποιούσε απλές καθημερινές ιστορίες, για να μπορέσει να περάσει τα μηνύματα του. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστιανισμός άκμασε στα δημοκρατικά κράτη. Το μεγαλύτερο κληροδότημα του Χριστού, δεν είναι ότι πάτησε το φίδι στο κεφάλι ούτε ότι μας έδωσε την Καινή Διαθήκη. Είναι ότι υπήρξε η μόνη ανώτερη προσωπικότητα που το μόνο που ζήτησε, ήταν αγάπη για τον συνάνθρωπο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν υπάρχει καμία άλλη θεότητα που έχει την Αγάπη σαν ύψιστη βάση, σαν το μεγαλύτερο ιδανικό.  Ο Χριστός έζησε με τους ανθρώπους και κατάφερε να τους αγαπήσει. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία στη σχέση μας με το  Ύψιστο Θείο. Έδωσε φωνή μέχρι και σε αυτό που οι σημερινοί θεωρητικοί θα αποκαλούσαν «λούμπεν προλεταριάτο», τους πιο άθλιους των αθλίων. Υπήρξε μια προσωπικότητα με ένα μονάχα στόχο: να γεννηθεί για να υποφέρει.

Είμαστε πλέον στο 2011 και τι ακριβώς έχουμε κρατήσει από αυτό; Τίποτε απολύτως. Δεν φταίμε όμως εμείς, αλλά ούτε και Εκείνος. Οι υπαίτιοι που κράτησαν τον κόσμο μακριά από την Εκκλησία, ήταν δυστυχώς οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της. Αυτοί που αφόρισαν καλλιτέχνες, χαστούκισαν γυναίκες, ευλόγησαν δικτάτορες και έφαγαν αρνιά Μεγάλη Πέμπτη δείχνοντας το μεγαλείο της πίστης τους. Είναι αυτοί με τις μεγάλες κοιλιές, με τις BMW, με τα εξοχικά και τις καταθέσεις στο εξωτερικό. Είναι αυτοί που στήριζαν έναν άνθρωπο που ονομάστηκε Χριστόδουλος και ζούσε μέσα στα χρυσάφια, στα ακριβά παπούτσια και στις επιχρυσωμένες ποιμαντικές ράβδους. Όλοι αυτοί είναι οι υπαίτιοι που για ακόμη μια φορά οι Εκκλησίες θα έχουν μεν κόσμο, αλλά την Μεγάλη Παρασκευή κανείς δεν θα σκύψει με πραότητα το κεφάλι. Ευτυχώς για εμάς υπάρχει ακόμη ένα πολύ μικρό ποσοστό του κλήρου που δεν είναι ζωσμένο στα χρυσάφια και έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που ονομάζουμε θρησκεία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κόκκος άμμου σε έρημο. Κάνουν όμως τη διαφορά. Η πίστη κλονίζεται όταν οι άνθρωποι που την κηρύττουν είναι κραυγαλέο παράδειγμα προς αποφυγή.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όπως και στην πολιτική και την οικονομία, έτσι και στη θρησκεία, το φαινόμενο αλλοτριώνεται από τους ανθρώπους. Από μια χούφτα ανθρώπων που εκμεταλλεύτηκαν τη λέξη «θείο», για να στοιχειώσουν τις ζωές κάποιων ενάρετων αλλά φτωχών-μορφωτικά ανθρώπων, μετατρέποντας την αγάπη για το Ύψιστο, σε τρομοκρατία.  Είναι ο λόγος που οι γιαγιάδες στοιχειώνουν τις Εκκλησίες σαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν πιστεύουν. Απλά φοβούνται το άγνωστο και μήπως η Κόλαση είναι αληθινή.

Είναι λίγοι όσοι καταλαβαίνουν τη διαφορά. Σημασία δεν έχει να πηγαίνεις τακτικά στην εκκλησία, να ξέρεις απ’ έξω αποσπάσματα και να γεμίζεις το ταγάρι έχοντας την ευγνωμοσύνη του παπά. Σημασία έχει να είσαι ανθρωπιστής. Να ενεργείς στην καθημερινότητα σου κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην πληγώνεις, να μην ψεύδεσαι, να μην κλέβεις, να μην δολοφονείς. Δεν έχει να κάνει με τις εντολές του Μωυσή. Απλούστατα μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν και σένα.

Η πίστη στον καθένα είναι διαφορετική. Πηγάζει θεϊκά, αλλά σίγουρα δυναμώνει με τις πράξεις σε αυτή τη γη. Φέτος μην σκεφτείτε αν πρέπει να πάτε στην εκκλησία ή αν ήσασταν αρκετά καλοί για τον Χριστό. Σκεφτείτε αν ήσασταν καλοί με τους γύρω σας. Αν ήταν δίπλα σας, το ίδιο θα σας έλεγε και Εκείνος. 

Καλό Πάσχα σε όλους...

O σπόρος μεγάλωσε

Κάθε γενιά έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της. Γιατί όμως είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ψάρευεις μέσα στα θετικά και δεν πιάνεις λέπι; 

Τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν με εξαιρετικά  δύσκολο και διαφορετικό τρόπο από τη δική μας γενιά. Είμαι πλέον μερικές ανάσες πριν τα 30 και μου έρχονται στο μυαλό εικόνες σχετικά με το πώς μεγάλωσα. Καμιά φορά η σύκριση είναι πολύ πιο εύκολη γιατί τα πράγματα έρχονται ακριβώς από μόνα τους.

Δεν μεγάλωσα με online games. Βασικά δεν ήξερα καν τι ήταν το Internet σε εκείνη την ηλικία. Πρόλαβα τη μπάλα στις αλάνες, το κυνηγητό με τις γκόμενες και την απόλαυση του πάρκου πίνωντας αναψυκτικά κάτω από τα δέντρα του. Δεν φόρεσα ποτέ μάρκες και δεν χρειάστηκε να περάσω τα 18 για να φορέσω Converse. Τα πρόλαβα στην άθλια μορφή τους, όπου βρωμούσαν και σκιζόντουσαν εύκολα. Ίσως ακουστεί κουλό, αλλά έχετε ποτέ την εντύπωση πως βαδίζετε σε μια κατεύθυνση που δεν σας εκφράζει; Όπου όλα μοιάζουν στημένα και η αυθεντικότητα έχει βιαστεί ανεπανόρθωτα λόγω των υπερβολικών ελευθεριών; 

Κανείς δεν είπε να κλείσουμε μέσα τα νέα παιδιά. Όταν όμως ένα παιδί 15 χρονών διασκεδάζει σε νυχτερινά κέντρα με την ίδια ένταση όπου και διασκεδάζαμε και εμείς στα 20 μας, πόσο υγιές είναι αλήθεια; Θυμάμαι πως οι δρόμοι τότε δεν ήταν ασφαλείς. Πως το αργότερο στις 00:30 έπρεπε να ήμουν σπίτι μου. Πως δεν με ενδιάφερε στα 15 μου πόσα χρήματα θα χαλάσω, αλλά με προβλημάτιζε αν θα μπορέσω να βρω άτομα για να οργανώσω ένα ματς στην αλάνα πιο κάτω. Το πρόβλημα όμως είναι μόνο οικονομικό; Θα μου πείτε «γιατί τα παιδιά δεν μπορούν να χαρούν τα λεφτά που έχουν;». Δίνοντας σε ένα παιδί παραπάνω εξουσία μέσα από το χρήμα, δεν το κάνει πρώτο τυπάκι, ούτε μούρη στη παρέα του. Οι γονείς αυτή της γενιάς δεν έχουν καμία σχέση με τους δικούς μας. Αδυνατούν να σκεφτούν τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια πλήρης διαχείριση ρευστού σε ένα μικρό παιδί. Οι εξαιρέσεις γονέων σήμερα είναι πολύ λίγες. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ποσό που είχατε στη τσέπη σας όταν ήσασταν 15; Εμένα ήταν 5000 δραχμές. Οι γονείς μου δεν μου είπαν ποτέ «πάρε μόνο αυτά», αλλά ήξεραν να μου πουν «αν χρειαστείς άλλα πες μας». Πλέον τα πιτσιρίκια κυκλοφορούν με 100ευρα, έχουν κάρτες για το ΑΤΜ και χαλάνε υπερβολικά ποσά. Ποιο είναι όμως το χειρότερο της όλης φάσης; 

Φουσκώνοντας τα μυαλά ενός παιδιού κάνοντας του τα χατίρια και δίνοντας του ανεξέλεγκτα αυτό που θέλει, μόνο καλό δεν του κάνεις. Αυτός είναι ο λόγος που τα σημερινά παιδιά βαριούνται εύκολα. Είναι ο λόγος που δεν μπορούν να καθίσουν πάνω από μήνα με έναν άνθρωπο, ο λόγος που έχουν  ύφος και συμπεριφέρονται λες και τους ανήκει όλος ο κόσμος. Όλοι οι υπόλοιπο απλά βλέπουν τα πράγματα να αλλάζουν, μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς συμβαίνει. Είναι αλήθεια πως η κατάσταση άλλαξε πολύ γρήγορα. Επίσης δεν βλέπω να υπάρχει «φρένο» και λόγω της κρίσης. Τα παιδιά πλέον δεν προβληματίζονται, απλά φωνάζουν χωρίς λόγο. Είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου ανήλικοι πιστεύουν σε αξίες και ιδανικά. Σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο υπέροχο από τη δική μας γενιά. Έχουν πολύ περισσότερο τσαγανό, όνειρα και συμβαδίζουν με τις καταστάσεις πολύ εύκολα. 

Σε ένα κόσμο όπου οι πληροφορίες διαδέχονται η μια την άλλη και οι χαρακτήρες αλλάζουν στο λεπτό, είναι πολύ σημαντικό στο πως θα πλάσεις τον χαρακτήρα ενός παιδιού. Μπορείς να τον κάνεις υπόδειγμα για την κοινωνία, σκεπτόμενο και δραστήριο ον, ή μπορείς να το ξεφορτωθείς από τη ζωή σου, βάζοντας του χρήματα στη τσέπη χωρίς να μπορείς να συλλάβεις το μέγεθος του κακού που του κάνεις.  

Για άλλη μια φορά, το πρόβλημα ξεκινάει από τους γονείς. Τα παιδιά ευθύνονται σε πολύ μικρό βαθμό. Απλά ακολουθούν τη ροή της κοινωνίας. Ακόμα όμως και ένα παιδί, πρέπει να μαθαίνει από μικρή ηλικία, ότι το να συμβαδίζεις με το ρεύμα δεν σε βγάζει πάντα στην ακτή που επιθυμούσες. Είναι, για άλλη μια φορά, ο λόγος που τα περισσότερα πιτσιρίκια εμφανίζουν ψυχολογικά προβλήματα από πολύ νωρίς, ο λόγος που κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται καταθλιπτικοί. Η άλλη παρτίδα, μεθάει μέχρι τα ξημερώματα, προσπαθώντας να ζήσει μια ενήλικη ζωή την οποία δεν είναι σε θέση να χειριστεί ούτε να υποστηρίξει.

Δεν είναι ανάγκη να πιάσεις πάτο για να κάνεις την αλλαγή. Έχει όμως μεγάλη σημασία να ριζώσεις την ιδέα για να ξεκινήσει η σκέψη. Και η σκέψη είναι σαν ιός. Μεγαλώνει, δυναμώνει και τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσεις. Ας είναι λοιπόν όλες αυτές οι νεανικές σκέψεις για καλό…

Η Τζιχάντ ξαναχτυπά

Ξύπνησαν τα μωρά!

Ας το δεχτούμε. Ο κόσμος είναι ίσως το μεγαλύτερο μπουρδέλο, από τότε που οι Ρωμαίοι έφτασαν μέχρι την Παλαιστίνη. Τσουνάμι, οικονομικές καταστροφές, πυρηνικές απειλές, διπλωματικά επεισόδια και κυρίως…εξεγέρσεις. Και για κάποιους, είναι ένας εναλλακτικος Μάης του ’68. Τον καταλαβαίνουν όμως; 

Ένας μεγάλος Άραβας ιστορικός, ο Ιμπν Καλντούν, είχε πει κάποτε για τη φυλή του: «Σημασία δεν έχει να ξέρεις να κυβερνάς διανοούμενους, αλλά να μπορείς να χειριστείς το λεφούσι». Και ο άνθρωπος είχε απόλυτο δίκιο. Από την εποχή των Σταυροφοριών και ακόμη πιο πίσω, οι Ισλαμιστές είχαν μόνο ένα κοινό, που τους έβγαζε από τις σκέψεις περί αξιοκρατίας και καλύτερα διαβίωσης: τη θρησκεία. Σε  τόσο αυστηρές θρησκευτικές κοινωνίες, όπου κάποια κράτη τιμωρούν τα παραπτώματα μέχρι και θάνατο, η άποψη τελματώνει, η δικαίωση χάνει τον δρόμο και το μόνο που μένει, είναι ο εν Αλλάχ αδερφός.  Ο Σαλαντίν δεν ήταν ικανός στρατηγός μόνο επειδή ήξερε να κάνει δύσκολη τη ζωή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, αλλά επειδή είχε την ικανότητα να ελέγχει όλο τον Αραβικό στρατό, χωρίς να χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία τη θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο που εκεί όπου οι Τούρκοι έτρωγαν τα μούτρα τους , οι Άραβες έβγαιναν νικητές. Η ενότητα έφερνε τον στόχο κοντά.

Όταν είδαμε τα πρώτα γεγονότα στο Μουμπαρικό κράτος, κανείς δεν πίστευε πως η ηγεσία της Αιγύπτου απειλούταν. Ούτε καν. Από την στιγμή που ο Ελ-Μπαραντέι δεν σηκώθηκε από την πολυθρόνα του την πρώτη μέρα των επεισοδίων, σημαίνει πως κανείς δεν ήξερε για το τι θα επακολουθήσει. Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν μια μεγάλη νίκη. Ο λαοτζίκος προς Ανατολή μεριά, δεν έχει περάσει τις εξεγέρσεις που έχει βιώσει η Ευρώπη και δεν σκαμπάζει από τέτοια. Να φανταστεί κανείς ότι τις τρεις πρώτες μέρες μετά τα επεισόδια, η Αίγυπτος έκανε πάρτι. Μόνο επειδή έπεσε ο Μουμπάρακ; Όχι. Ήταν μια ομαδική προσπάθεια που αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει με τη θρησκεία και δεν καθοδηγήθηκε από αυτή. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη του κόσμου της Αιγύπτου.

Από την άλλη, ο ίδιος χαμός γίνεται και σε άλλα μέρη της Αφρικής. Οι πολέμαρχοι συνεχίζουν να πλακώνονται στην Σομαλία, ο κόσμος πεθαίνει ακόμη από AIDS στο Κονγκό και στη Λιβύη έχουμε να κάνουμε πλέον  με Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Γκαντάφι (που μερικοί τον γράφουν και Καντάφι οπότε μη με πείτε ανορθόγραφο), ήταν ένας άνθρωπος που και η Δύση όσο και η Ανατολή, τον είδαν σαν ελευθερωτή της Βορείου Αφρικής. Κανείς δεν σκέφτηκε, ή μάλλον παραδέχτηκε, πως το μόνο που ήθελε ο πανέξυπνος τύπος, ήταν να αρχίσει μια δικτατορία σε ένα από τα πιο πλούσια spots του κόσμου. Τη Βόρειο Αφρική με την απίστευτη στρατηγική θέση και τον αξιοσημείωτο ορυκτό πλούτο. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο καιρό που ο Γκαντάφι έκανε τα κουμάντα του δεν του κουνιόταν κανείς. Κάτι μικροεπεισόδια, λυνόντουσαν με μερικές ρουκέτες, καθότι ο Συνταγματάρχης είναι ένας τύπος που δεν κωλώνει πουθενά. Ατραξιόν της Λιβύης έχει γίνει ο καράφλας ο γιός του, που δεν είχαμε ιδέα πως είναι η μούρη του πριν βγει στα κανάλια, για να κάνει την προπαγάνδα του. Το θέμα μας όμως δεν είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Γκαντάφι να μείνει στην εξουσία.

Το θέμα είναι πως ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει ακόμη και στην Ανατολή. Στη Λιβύη έχουμε καθημερινά θύματα και παρόλα αυτά ο κόσμος δεν λέει να κάνει πίσω. Η κατάσταση σίγουρα είχε φτάσει στο απροχώρητο, αν κρίνει κανείς πως ο ηγέτης των αντικαθεστωτικών, είναι πρώην υπουργός του ίδιου του Γκαντάφι! Μαζί με τους τιμημένους αγώνες της Ανατολής έρχεται όμως και ένα μεγάλο ερώτημα.

Τι θα γίνει εάν ξεσηκωθούν και οι λαοί της Μέσης Ανατολής ενάντια των ηγεμόνων τους;  Η εξέγερση σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι μόνο αντίδραση στη κυβέρνηση αλλά και στην ίδια τη θρησκεία! Σε ένα μελλοντικό σενάριο που θέλει τα φανταμενταλιστικά κράτη να ξεσηκώνονται για να απαιτήσουν αξιοκρατία και σοσιαλιστικά ιδεώδη, η Ευρώπη και η Αμερική θα παραλύσουν οικονομικά. Οι σεΐχηδες, οι Χομεινήδες και οι λοιποί τουρμπανιτοφόροι, δεν θέλουν να ακούν για αριστερό σκεπτικό ούτε από την τηλεόραση. Αν όλος αυτός ο λαοτζικός αρχίσει να σκέφτεται πιο ανοιχτά και διαχωρίσει τη θρησκεία από την πολιτική, θα έχουμε πολύ μεγαλύτερα αιματοκυλίσματα από αυτά που βλέπουμε. Μην με πείτε τρελό. Εδώ έκλεισε για μερικές μέρες η Διώρυγα του Σουέζ και ο κοσμάκης χέστηκε πάνω του που είδε το πετρέλαιο να μένει «σπίτι» του.

Είναι περίοδος αλλαγών, αναπροσαρμογών και μεγάλων δυσκολιών. Ο κόσμος έχει 100 λόγους παραπάνω να ξεσηκωθεί και αυτή τη φορά δεν θα υπολογίσει τίποτα. Ούτε στρατούς, ούτε θρησκείες , ούτε βασιλιάδες, ούτε κανέναν. Ειδικότερα, τα κράτη που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, χρειάζονται μόνο μια μικρή σπίθα για να κάνουν το μπαμ και να κάνουν τους δρόμους κωλοχανείο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το ιδανικό. Αν η αναρχία δώσει καρπούς, ή αν δεν αξίζει να χαθούν άδικα ζωές. Με αυτά να ασχοληθούν οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές. Πάντως όσο το σκεπτικό μένει εγκλωβισμένο, οι «μεγάλοι» κάθονται ήσυχοι.

Μάλλον θα την θυμόμαστε για πολλά χρόνια αυτή την εποχή…

«Ξυπνάτε μαλακες!»

...γιατί χανόμαστε!

 

Ήταν το πρώτο σύνθημα που είδα γραμμένο σε τοίχο. «ΞΥΠΝΑΤΕ ΜΑΛΑΚΕΣ». Τουλάχιστον αυτό μπορώ να θυμηθώ. Σε έκανε να κολλήσεις ακριβώς επειδή δεν μιλούσε για κάτι συγκεκριμένο. Δεν έλεγε ξύπνα για τους πολιτικούς, για το ρατσισμός, για την οικονομία, για αξιοκρατία. Απλά σου τόνιζε ότι είσαι μαλάκας για τους λόγους τους οποίους γνώριζες μόνο εσύ και παριστάνοντας το παιδάκι που φώναξε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός σε καλούσε να ξυπνήσεις. Το πάπλωμα όμως το σηκώσαμε;

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο που φοράει παρωπίδες. Τιμωρεί τον εαυτό του, τον υποβιβάζει και τον περιορίζει μέσα σε έναν διάδρομο με καθρέπτες, όπου όπως είναι και το φυσιολογικό, το μόνο είδωλο που βλέπει είναι το δικό του. Χωρίς να γνωρίζει ακριβώς το λόγο για τον οποίο υποστηρίζει κάποια πράγματα, βρίσκεται πάντα εκεί για να υπερασπιστεί κόμματα, ανθρώπους, καταστάσεις απάτες. Η άλλη όψη, θέλει να ακολουθούν τη συγκεκριμένη τακτική, οι άνθρωποι που ξέρουν καλά τι κάνουν και μάλιστα έχουν οφέλη από αυτό. Τι γίνεται όμως με τους άλλους;

Κάποια μερίδα του κόσμου έχει αρχίσει να ξυπνάει. Ξεκίνησε από ασχετοσύνη και τώρα χάρη στην αλυσιδωτή αντίδραση ο κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει τι γίνεται. Πριν  δέκα χρόνια όπου βρισκόμασταν σε ένα λήθαργο τέλειας ζωής με το χρήμα να ρέει άφθονο στην αγορά πριν φάει τη μούντζα του από την υποτίμηση, ο κόσμος έβρισκε την παρηγοριά στο σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ, την πιο συντηρητική γνώμη της Νέας Δημοκρατίας, στο κομμουνιστικό κόμμα της Ελλάδος και στην εναλλακτική Αριστερά του Συνασπισμού. Έπρεπε να ξεπροβάλλουν ένα σωρό σκάνδαλα για να καταλάβουμε πως οι συγκεκριμένοι πολιτικοί αρχηγοί και το σινάφι τους , όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα για τον καθημερινό πολίτη αλλά δεν έχουν και τη νοημοσύνη να μπορέσουν να καλύψουν τις κουτσουκέλες τους. Αντιθέτως είναι προκλητικοί, χρησιμοποιώντας ξύλινη γλώσσα, παριστάνοντας τους διαφωτιστές-σωτήρες, πείθοντας τον κόσμο με ψεύτικες υποσχέσεις και όνειρα για πάταξη του καπιταλισμού, των συμφερόντων, της αδικίας, της αισχροκέρδειας. 

Εμείς από την πλευρά μας δεν είδαμε ποτέ κανένα σκάνδαλο να φτάνει στη δικαιοσύνη, καμία εξέταση να γίνεται διεξοδικά, κανέναν άνθρωπο να κάθεται στο εδώλιο. Η εμπιστοσύνη λένε χάθηκε από λανθασμένη πολιτική. Μαλακίες. Η εμπιστοσύνη χάθηκε επειδή η κοροϊδία ξεκίνησε να γίνεται κατάμουτρα. Επειδή ΕΜΕΙΣ φτάσαμε στο σημείο να ανεχόμαστε καταστάσεις και να σκύβουμε το κεφάλι, σε πράγματα τα οποία αν τα βλέπαμε σε κάποια σειρά στην τηλεόραση θα είχαμε γίνει έξω φρενών. 

Υπάρχει αδιαφορία, οργή, απάθεια για το πολιτικό σύστημα και τους εκπροσώπους του. Δε χρειάζεται να το ψάξεις πολύ. Αρκεί να δεις τα καθημερινά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, την εξαθλίωση που βιώνουν καθημερινά πόσοι άνθρωποι και φυσικά τα καταστροφικά για εκείνους γκάλοπ, που επιβεβαιώνουν πως η αποχή είναι εδώ για να συνοδεύεται πάντα μαζί με τη δυσαρέσκεια. Τι άλλο να πρωτοθυμηθεί ο καθένας μας; Τα άπειρα μπινελίκια που έχουμε ρίξει; Τον ψυχολογικό βιασμό που δεχόμαστε καθημερινά; Ή το γεγονός πως μας έχουν βάλει στο τρυπάκι να πιστεύουμε πως είμαστε μελλοθάνατοι περιμένοντας την κάθε Μέρκελ να κατεβάσει το τσεκούρι. Δεν είναι η Μέρκελ. Ποτέ δεν ήταν η Μέρκελ, οι Αμερικάνοι, το ευρώ ή οι ηγέτες της Ευρώπης. Για όλα φταίει η Ελληνική λαμογιά που ξεκίνησε από την εποχή που οι κοτζαμπάσηδες εκδικήθηκαν τον Καποδίστρια που τους αφαίρεσε την εξουσία δολοφονώντας τον.  Μέχρι και σήμερα πιστεύαμε, τουλάχιστον κάποιοι, πως όλα όσα βιώναμε είναι αποτέλεσμα της σχέσης του εκάστοτε πολίτη στον κόσμο με το κράτος. Η σχέση όμως αυτή έχει κλονιστεί τόσο πολύ, που σκεφτόμαστε σοβαρά να πάρουμε «διαζύγιο». Αυτό δεν είναι απαραίτητα ανησυχητικό. Προσωπικά, θεωρώ ότι σαν σκέψη είναι πολύ πιο ώριμη, σε αντίθεση με αυτές των ανθρώπων που παραμένουν κομματόσκυλα πιστεύοντας πως το ρουσφέτι θα βελτιώσει τη ζωούλα τους. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία κουράστηκε να γίνεται περίγελος. Κουράστηκε να ακούει για απάτες. Κουράστηκε να ακούει για τζακούζι, για βίλλες, για συμφωνίες με εταιρίες, για Βατοπέδια και γενικά, κουράστηκε να ακούει ένα σωρό σκάνδαλα που του έδειξαν πόσο σάπιοι είμαστε και πόσο μας αρέσει το «άρτος και θεάματα», Μαζί με την ασχετοσύνη, η σαπίλα έφτασε σε τέτοιο σημείο που ξεκίνησε να μυρίζει ενοχλητικά. Σημασία δεν έχει να βγουν όλοι στους δρόμους. Σημασία έχει να ξέρουν όλοι με ποιους έχουν να κάνουν, κάνοντας έτσι τη δική τους μικρή καθημερινή επανάσταση. Με το να γίνεσαι ρεαλιστής και σκληρός δικαστής όσων ψηφίζεις. Όχι μόνο διατηρείς τη δημοκρατία, αλλά κρατάς σε υψηλό επίπεδο τον ίδιο σου τον εαυτό, γνωρίζοντας ότι δεν είσαι καραγκιόζης ούτε κάποιος φαντασιόπληκτος που είναι guest star σε σήριαλ.

 Μακάρι να συνεχιστεί αυτή η αφύπνιση και τα μυαλά να λυθούν από τα κολλημένα τους δεσμά. Θα μου πείτε «έπρεπε να φτάσουμε ως εδώ για να πάρουμε μπρος;». Το σίγουρο είναι πως πλέον, με τα όσα βιώνουμε και με τα όσα θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας για αυτή την πραγματικά μαύρη περίοδο της χώρας, τίποτα δεν θα είναι πλέον το ίδιο.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ…

Trash TV

 Το σκουπιδαριό δεν έχει τελειωμό...

Είναι φοβερά απογοητευτικό το τι είδους «μαργαριτάρια» μπορεί να ξεθάψει κανείς στην ελληνική τηλεόραση. Δυστυχώς όταν είσαι άρρωστος με πυρετό, βρίσκεις την τηλεόραση πιο βολική από ένα βιβλίο που θα σου φέρει επιπλέον πονοκέφαλο για να κατανοήσεις τα κομμάτια του. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει σε μένα.

Επειδη τις πρωινές ώρες μέχρι το απόγευμα είμαι πάνω από ένα pc γράφοντας, δεν γνωρίζω σε καμία περίπτωση το πρόγραμμα της TV. Το τριήμερο ήταν άκρως ενημερωτικό για να με βάλει στο πνεύμα της λόξας που μαστίζει αυτή τη χώρα. Ανακάλυψα, δυστυχώς, ότι η ελληνική τηλεόραση, με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, δεν έχει να προσφέρει τίποτα απολύτως στον μέσο τηλεθεατή, πόσο μάλλον στο νέο. Εκτός από τα τρισκατάρατα πρωινάδικα, τα ακόμη πιο σπαστικά μεσημεριανά  ρίχνουν το επίπεδο στη κόλασηηπιο γρήγορα από ασανσέρ. Η τηλεόραση έχει γεμίσει από φαντασμένα ανθρωπάκια που κάνουν μπαμ για το πόσο ημιμαθείς και αμόρφωτοι είναι, χειρίζοντας την εκπομπή σαν καφενέ στη γειτονιά της κυρίας Μαρίκας. Το κουτσομπολιό και η τακτική του «προσβάλω χώνοντας τη μύτη μου», έγιναν η καθημερινότητα του Έλληνα και το φάρμακο για να βγει από τη μιζέρια που τον δέρνει. Ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστευούν αυτοί. Εκτός από τους μετροσέξουαλ καραγκιόζηδες οι οποίοι δεν μπορούν να που έστω ένα καλό λόγο για το άτομο το οποίο πιάνουν στο στόμα τους, το καστ της ανατριχίλας συμπληρώνεται με κάτι απαράδεκτες τύπισσες που πιστεύουν πως το να παρουσιάζουν μια εκπομπή, έχει να κάνει με το να γελούν στην οποιαδήποτε μαλακία του συμπαρουσιαστή τους. Επίσης οι «περιφεριακοί» συμπαίκτες του καστ, είναι κάτι άνθρωποι τους οποίους ποτέ μου δεν περίμενα να δω στην τηλεόραση και έχουν το θράσος να δηλώνουν ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ, ενώ η δουλειά τους στην εκπομπή ποσώς μοιάζει για δημοσιογραφική.

Αυτό όμως που πραγματικά με άφησε άναυδο και απόρησα με την ύπαρξη του, ήταν αυτό το...(δεν ξέρω ούτε πως να το χαρακτηρίσω)...πράγμα, που ακούει στο όνομα Οικογενειακές Ιστορίες. Δεν το είχα δει ποτέ στη ζωή μου και πραγματικά έκατσα να το δω, μήπως και δω καμία άσπρη τηλεοπτική μέρα. Το χάος και ο βιασμός που έπαθε ο εγκέφαλος μου δεν περιγράφεται. Κακοπληρωμένοι ηθοποιοί, άσχημα σενάρια και κάκιστος σκηνοθέτης. Δεν απορούσα μόνο πως κυκλοφορούσε ελεύθερο κάτι τέτοιο σε κοινή θέα, αλλά πολύ περισσότερο προβληματίστικα για το τι θα μπορούσε να κερδίσει κανείς από μια τέτοια σειρά, ειδικά σε εποχές που ο κόσμος δεν έχει χρόνο για προβλήματα παρά μόνο για τα δικά του. 

Δεν θέλει μεγάλο κόπο μετά να σκεφτεί κανείς, γιατί έχουμε καταφύγει στις αμερικάνικες σειρές. Μπορεί να προάγουν την «αμερικανιά» στο έπακρο, αλλά τουλάχιστον δεν σε κάνουν να αισθάνεσαι μπιζελοκέφαλος. Και αυτό είναι ότι χειρότερο.

Αλήτες - Ρουφιάνοι - Δημοσιογράφοι

Γιατί εντάξει με τους πρώτους δύο, με τους τελευταίους τι γίνεται;

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη, που είναι σε θέση να ξέρει την ολοκληρωτική αλήθεια που κρύβεται πίσω από ένα οποιοδήποτε σύνθημα. Τις περισσότερες φορές μας είναι βολικό να κατηγορούμε το σύνολο ή την μάζα, για να μην μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πως ίσως να υπάρχει κάτι διαφορετικό, από αυτό που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Άλλες φορές, κατηγορούμε γιατί πολύ απλά έτσι μας αρέσει...ή μας βολεύει.

Η τηλεόραση αποτελεί ένα από τα πιο χειραγωγήσιμα μέσα του οπτικοακουστικού χώρου. Εάν μιλήσετε με επικοινωνιολόγο, θα σας πει ότι παράλληλα είναι και ένα άκρως επικίνδυνο μέσο, καθότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος δέχεται το μήνυμα προτού προλάβει να το επεξεργαστεί με την ίδια ικανότητα που θα το έκανε σε ένα έντυπο. Δεν θα μπω σε διαδικασίες να καθίσω και να σχολιάσω αν οι άνθρωποι που βγαίνουν στο «κουτί» τα λένε σωστά ή λάθος, αν τα παίρνουν ή δεν τα παίρνουν, αν ρουφιανεύουν ή όχι. Πιο πολύ με απασχολεί τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν φαίνονται τόσο πολύ...

Έχουμε αναρίθμητους δημοσιογράφους έκει έξω που δεν είναι ούτε Χούκλη, ούτε Χατζηνικολάου, ούτε Τρέμη. Είναι άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, που τους αρέσει να διαβάζουν βιβλία, να χορεύουν στα club, να κάνουν σεξ με μια μόνο γυναίκα και να έχουν καθημερινά προβλήματα όπως όλος ο κόσμος και λιγοστά λεφτά στη τσέπη. Η άποψη που κυριαρχεί στο σύνολο είναι η εξής: «άνθρωποι που παίρνουν τρελά λεφτά για λίγη δουλειά, τσαμπατζήδες και μεγάλα καθάρματα». Ναι οκ, υπάρχει και αυτό.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά που λέει ότι οι μισοί δημοσιογράφοι είναι ανασφάλιστοι, ενώ οι άλλοι μισοί δεν έχουν καν εργασία. Όσοι δεν είναι στο ταμείο συντακτών έχουν αυτή τη μάστιγα που λέγεται ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ) και είναι υποχρεωμένοι να το πληρώνουν κάθε δίμηνο ασχέτως αν είχαν εισφορές. Πολλά παιδιά σαπίζουν από το πρωί ως το βράδυ σε μια εφημερίδα στην οποία δεν κάνουν απολύτως τίποτα, μόνο και μόνο για να πουν ότι κάπου έκαναν την «πρακτική» τους. Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων δεν ανήκει στη γενιά των 750 ευρώ. Τα χρήματα τους είναι πολύ λιγότερα. Υπάρχουν έντυπα έκει έξω που έχουν το θράσος να δίνουν 30 ευρώ τη σελίδα, για ένα θέμα ή συνέντευξη προσώπου που ο δημοσιογράφος μπορεί να σκίστηκε για να βρει. Πολλοί αναγκάζονται να δέχονται τις παραπάνω παρανοϊκές συμφωνίες, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν καμία άλλη επιλογή.

Είναι πολύ μικρό το ποσοστό κάποιων προισταμένων το οποίο εκτιμά τη δουλειά τους,  προσπαθεί να τους πληρώνει τακτικά και καλά, ενώ την ίδια στιγμή τους σέβονται για το ιδιαίτερο στυλ γραφή τους. Είναι μια μάχη για επιβίωση, σε ένα κόσμο που ο κάθε αρχισυντάκτης ή διευθυντής, θα προτιμήσει το καλύτερο γραπτό για το έντυπο που δουλεύει. Ο καλύτερος φίλος τους είναι το Microsoft Word, αφού οι ίδιοι χάνουν τις παρέες τους, στέκονται ατελείωτες ώρες σε έναν υπολογιστή και υπολογίζουν κάθε μήνα τι θα τους μείνει στη τσέπη αφού βγάλουν τα έξοδα τους. Και όλα αυτά γιατί;

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το όνομα μου σε κείμενο. Σε κάποιους αρέσει αυτή η τρελαμένη και παρανοϊκή ζωή, γιατί συνάμα με τις δυσκολίες της δουλειάς αυτής, τα ωράρια και το άγχος, δεν πλάθονται μόνο καλύτερα κείμενα αλλά και καλύτεροι επαγγελματίες. Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν σε κατάθλιψη όχι επειδή δεν παίρνουν λεφτά, αλλά επειδή δεν μπήκε το κείμενο τους ή επειδή δεν έχουν ένα έντυπο να γράψουν. Φυσικά και είμαστε ψώνια ως ένα βαθμό. Αν  δεν είμασταν δεν θα προσπαθούσαμε να γίνουμε καλύτεροι και οι παλαιότεροι από εμάς, θα είχαν αλλάξει χρόνια τώρα επάγγελμα. Όποιος σταθεί τυχερός να συνεργαστεί με σωστούς συναδέλφους, κερδίζει πολλά, ανανεώνεται, ο χαρακτήρας του αλλάζει και ανακαλύπτει μέσα από αυτό πτυχές του εαυτού του που ούτε τις είχε φανταστεί...

Τα πράγματα από την «άλλη πλευρά» είναι αλλιώς. Οι αλήτες και οι ρουφιάνοι μπορούν να κάνουν ότι θέλουν. Τους άλλους αφήστε τους απ' έξω...