Τι θα βρεις αν καταφέρεις να κοιτάξεις πέρα από το ράσο;
Η πίστη ήταν πάντα περίεργη υπόθεση. Ενώ ποτέ δεν πίστεψα στα παραμύθια της εκκλησίας και θεωρώ τη θρησκεία μια από τις μεγαλύτερες πλεκτάνες για τιθάσευση και έλεγχο της ανθρωπότητας, αναγνωρίζω κάποια της σημεία. Βρίσκω εξαιρετικό το γεγονός ότι πριν μερικά χιλιάδες χρόνια, ένας όχλος σκέφτηκε αρκετά επαναστατικά για να γυρίσει και το άλλο μάγουλο στην βίαιη αντιμετώπιση. Θεώρησα ανώτερο ότι ήξερε να δίνει τον ένα χιτώνα από τους δύο και τέλος, ήταν αξιοσημείωτο ότι αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν στον τρόπο ζωή τους μέχρι την τελευταία τους πνοή.
Ποιος είναι Χριστιανός σήμερα; Κανείς. Είναι κόντρα στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος θέλει να ξεχωρίζει, να διαπρέπει, να είναι καλύτερος, να συλλέγει και να αναπτύσσεται. Δεν είναι στη φύση του να μοιράζεται, να συγχωρεί και να δείχνει ενδιαφέρον. Κάποτε ίσως, όχι πια. Μην θεωρήσετε αυτή την άποψη πολέμια της θρησκείας. Δεν έχει να κάνει με τον Χριστό και τα όσα δίδαξε, έχει να κάνει με εμάς και κατά πόσο η σημερινή ανθρώπινη νοοτροπία, είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί αυτή την αρχαία εκμάθηση και να την μετατρέψει σε πράξη. Το ότι ο Χριστός περπάτησε στη γη δεν είναι μύθος. Υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που το αποδεικνύουν τόσο στην αραμαϊκή γλώσσα, όσο και από Λατίνους ιστορικούς της εποχής που βρισκόντουσαν εκείνη την περίοδο στην Ιουδαία. To αν ήταν όντως ο Υιός του Θεού ή απλά ένας άνθρωπος που μπορούσε να χρησιμοποιεί τον εγκέφαλο του σε μεγάλο ποσοστό, δεν είναι κάτι που θα απαντήσω εγώ. Ο καθένας έχει τις απόψεις του.
Αυτό που αδυνατεί να καταλάβει ο κλήρος και αποστασιοποιείται από τον υπόλοιπο κόσμο, είναι πως οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του Χριστού, ακριβώς επειδή κατάφερε να γίνει άνθρωπος. Ο Χριστός σαν φυσιογνωμία, θα μπορούσαμε να πούμε πως ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής, ο πρώτος επαναστάτης. Σας παρακαλώ να μην το πιάσετε πολιτικά. Ήθελε ισότητα για τους ανθρώπους, να μάθουν να σέβονται ο ένας τον άλλο και να μπορούν να κάνουν τον εαυτό του όσο καλύτερο γίνεται, μέσα από την αγάπη. Σε ένα έθνος όπου η μόνη μόρφωση των ανθρώπων ήταν οι Γραφές, είναι φυσιολογικό να αδυνατούσαν να καταλάβουν τα κηρύγματα του Χριστού. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι ο Χριστός χρησιμοποιούσε απλές καθημερινές ιστορίες, για να μπορέσει να περάσει τα μηνύματα του. Δεν είναι τυχαίο που ο Χριστιανισμός άκμασε στα δημοκρατικά κράτη. Το μεγαλύτερο κληροδότημα του Χριστού, δεν είναι ότι πάτησε το φίδι στο κεφάλι ούτε ότι μας έδωσε την Καινή Διαθήκη. Είναι ότι υπήρξε η μόνη ανώτερη προσωπικότητα που το μόνο που ζήτησε, ήταν αγάπη για τον συνάνθρωπο. Σε ολόκληρο τον κόσμο, δεν υπάρχει καμία άλλη θεότητα που έχει την Αγάπη σαν ύψιστη βάση, σαν το μεγαλύτερο ιδανικό. Ο Χριστός έζησε με τους ανθρώπους και κατάφερε να τους αγαπήσει. Αυτή ήταν η μεγάλη επιτυχία στη σχέση μας με το Ύψιστο Θείο. Έδωσε φωνή μέχρι και σε αυτό που οι σημερινοί θεωρητικοί θα αποκαλούσαν «λούμπεν προλεταριάτο», τους πιο άθλιους των αθλίων. Υπήρξε μια προσωπικότητα με ένα μονάχα στόχο: να γεννηθεί για να υποφέρει.
Είμαστε πλέον στο 2011 και τι ακριβώς έχουμε κρατήσει από αυτό; Τίποτε απολύτως. Δεν φταίμε όμως εμείς, αλλά ούτε και Εκείνος. Οι υπαίτιοι που κράτησαν τον κόσμο μακριά από την Εκκλησία, ήταν δυστυχώς οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της. Αυτοί που αφόρισαν καλλιτέχνες, χαστούκισαν γυναίκες, ευλόγησαν δικτάτορες και έφαγαν αρνιά Μεγάλη Πέμπτη δείχνοντας το μεγαλείο της πίστης τους. Είναι αυτοί με τις μεγάλες κοιλιές, με τις BMW, με τα εξοχικά και τις καταθέσεις στο εξωτερικό. Είναι αυτοί που στήριζαν έναν άνθρωπο που ονομάστηκε Χριστόδουλος και ζούσε μέσα στα χρυσάφια, στα ακριβά παπούτσια και στις επιχρυσωμένες ποιμαντικές ράβδους. Όλοι αυτοί είναι οι υπαίτιοι που για ακόμη μια φορά οι Εκκλησίες θα έχουν μεν κόσμο, αλλά την Μεγάλη Παρασκευή κανείς δεν θα σκύψει με πραότητα το κεφάλι. Ευτυχώς για εμάς υπάρχει ακόμη ένα πολύ μικρό ποσοστό του κλήρου που δεν είναι ζωσμένο στα χρυσάφια και έχει αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που ονομάζουμε θρησκεία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κόκκος άμμου σε έρημο. Κάνουν όμως τη διαφορά. Η πίστη κλονίζεται όταν οι άνθρωποι που την κηρύττουν είναι κραυγαλέο παράδειγμα προς αποφυγή.
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως όπως και στην πολιτική και την οικονομία, έτσι και στη θρησκεία, το φαινόμενο αλλοτριώνεται από τους ανθρώπους. Από μια χούφτα ανθρώπων που εκμεταλλεύτηκαν τη λέξη «θείο», για να στοιχειώσουν τις ζωές κάποιων ενάρετων αλλά φτωχών-μορφωτικά ανθρώπων, μετατρέποντας την αγάπη για το Ύψιστο, σε τρομοκρατία. Είναι ο λόγος που οι γιαγιάδες στοιχειώνουν τις Εκκλησίες σαν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν πιστεύουν. Απλά φοβούνται το άγνωστο και μήπως η Κόλαση είναι αληθινή.
Είναι λίγοι όσοι καταλαβαίνουν τη διαφορά. Σημασία δεν έχει να πηγαίνεις τακτικά στην εκκλησία, να ξέρεις απ’ έξω αποσπάσματα και να γεμίζεις το ταγάρι έχοντας την ευγνωμοσύνη του παπά. Σημασία έχει να είσαι ανθρωπιστής. Να ενεργείς στην καθημερινότητα σου κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να μην πληγώνεις, να μην ψεύδεσαι, να μην κλέβεις, να μην δολοφονείς. Δεν έχει να κάνει με τις εντολές του Μωυσή. Απλούστατα μην κάνεις στους άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σου κάνουν και σένα.
Η πίστη στον καθένα είναι διαφορετική. Πηγάζει θεϊκά, αλλά σίγουρα δυναμώνει με τις πράξεις σε αυτή τη γη. Φέτος μην σκεφτείτε αν πρέπει να πάτε στην εκκλησία ή αν ήσασταν αρκετά καλοί για τον Χριστό. Σκεφτείτε αν ήσασταν καλοί με τους γύρω σας. Αν ήταν δίπλα σας, το ίδιο θα σας έλεγε και Εκείνος.
Καλό Πάσχα σε όλους...
