Η Τζιχάντ ξαναχτυπά

Ξύπνησαν τα μωρά!

Ας το δεχτούμε. Ο κόσμος είναι ίσως το μεγαλύτερο μπουρδέλο, από τότε που οι Ρωμαίοι έφτασαν μέχρι την Παλαιστίνη. Τσουνάμι, οικονομικές καταστροφές, πυρηνικές απειλές, διπλωματικά επεισόδια και κυρίως…εξεγέρσεις. Και για κάποιους, είναι ένας εναλλακτικος Μάης του ’68. Τον καταλαβαίνουν όμως; 

Ένας μεγάλος Άραβας ιστορικός, ο Ιμπν Καλντούν, είχε πει κάποτε για τη φυλή του: «Σημασία δεν έχει να ξέρεις να κυβερνάς διανοούμενους, αλλά να μπορείς να χειριστείς το λεφούσι». Και ο άνθρωπος είχε απόλυτο δίκιο. Από την εποχή των Σταυροφοριών και ακόμη πιο πίσω, οι Ισλαμιστές είχαν μόνο ένα κοινό, που τους έβγαζε από τις σκέψεις περί αξιοκρατίας και καλύτερα διαβίωσης: τη θρησκεία. Σε  τόσο αυστηρές θρησκευτικές κοινωνίες, όπου κάποια κράτη τιμωρούν τα παραπτώματα μέχρι και θάνατο, η άποψη τελματώνει, η δικαίωση χάνει τον δρόμο και το μόνο που μένει, είναι ο εν Αλλάχ αδερφός.  Ο Σαλαντίν δεν ήταν ικανός στρατηγός μόνο επειδή ήξερε να κάνει δύσκολη τη ζωή του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου, αλλά επειδή είχε την ικανότητα να ελέγχει όλο τον Αραβικό στρατό, χωρίς να χρησιμοποιεί σαν δικαιολογία τη θρησκεία. Δεν είναι τυχαίο που εκεί όπου οι Τούρκοι έτρωγαν τα μούτρα τους , οι Άραβες έβγαιναν νικητές. Η ενότητα έφερνε τον στόχο κοντά.

Όταν είδαμε τα πρώτα γεγονότα στο Μουμπαρικό κράτος, κανείς δεν πίστευε πως η ηγεσία της Αιγύπτου απειλούταν. Ούτε καν. Από την στιγμή που ο Ελ-Μπαραντέι δεν σηκώθηκε από την πολυθρόνα του την πρώτη μέρα των επεισοδίων, σημαίνει πως κανείς δεν ήξερε για το τι θα επακολουθήσει. Η πτώση του Μουμπάρακ ήταν μια μεγάλη νίκη. Ο λαοτζίκος προς Ανατολή μεριά, δεν έχει περάσει τις εξεγέρσεις που έχει βιώσει η Ευρώπη και δεν σκαμπάζει από τέτοια. Να φανταστεί κανείς ότι τις τρεις πρώτες μέρες μετά τα επεισόδια, η Αίγυπτος έκανε πάρτι. Μόνο επειδή έπεσε ο Μουμπάρακ; Όχι. Ήταν μια ομαδική προσπάθεια που αυτή τη φορά δεν είχε να κάνει με τη θρησκεία και δεν καθοδηγήθηκε από αυτή. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη νίκη του κόσμου της Αιγύπτου.

Από την άλλη, ο ίδιος χαμός γίνεται και σε άλλα μέρη της Αφρικής. Οι πολέμαρχοι συνεχίζουν να πλακώνονται στην Σομαλία, ο κόσμος πεθαίνει ακόμη από AIDS στο Κονγκό και στη Λιβύη έχουμε να κάνουμε πλέον  με Εμφύλιο Πόλεμο. Ο Γκαντάφι (που μερικοί τον γράφουν και Καντάφι οπότε μη με πείτε ανορθόγραφο), ήταν ένας άνθρωπος που και η Δύση όσο και η Ανατολή, τον είδαν σαν ελευθερωτή της Βορείου Αφρικής. Κανείς δεν σκέφτηκε, ή μάλλον παραδέχτηκε, πως το μόνο που ήθελε ο πανέξυπνος τύπος, ήταν να αρχίσει μια δικτατορία σε ένα από τα πιο πλούσια spots του κόσμου. Τη Βόρειο Αφρική με την απίστευτη στρατηγική θέση και τον αξιοσημείωτο ορυκτό πλούτο. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο καιρό που ο Γκαντάφι έκανε τα κουμάντα του δεν του κουνιόταν κανείς. Κάτι μικροεπεισόδια, λυνόντουσαν με μερικές ρουκέτες, καθότι ο Συνταγματάρχης είναι ένας τύπος που δεν κωλώνει πουθενά. Ατραξιόν της Λιβύης έχει γίνει ο καράφλας ο γιός του, που δεν είχαμε ιδέα πως είναι η μούρη του πριν βγει στα κανάλια, για να κάνει την προπαγάνδα του. Το θέμα μας όμως δεν είναι οι απεγνωσμένες προσπάθειες του Γκαντάφι να μείνει στην εξουσία.

Το θέμα είναι πως ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει ακόμη και στην Ανατολή. Στη Λιβύη έχουμε καθημερινά θύματα και παρόλα αυτά ο κόσμος δεν λέει να κάνει πίσω. Η κατάσταση σίγουρα είχε φτάσει στο απροχώρητο, αν κρίνει κανείς πως ο ηγέτης των αντικαθεστωτικών, είναι πρώην υπουργός του ίδιου του Γκαντάφι! Μαζί με τους τιμημένους αγώνες της Ανατολής έρχεται όμως και ένα μεγάλο ερώτημα.

Τι θα γίνει εάν ξεσηκωθούν και οι λαοί της Μέσης Ανατολής ενάντια των ηγεμόνων τους;  Η εξέγερση σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι μόνο αντίδραση στη κυβέρνηση αλλά και στην ίδια τη θρησκεία! Σε ένα μελλοντικό σενάριο που θέλει τα φανταμενταλιστικά κράτη να ξεσηκώνονται για να απαιτήσουν αξιοκρατία και σοσιαλιστικά ιδεώδη, η Ευρώπη και η Αμερική θα παραλύσουν οικονομικά. Οι σεΐχηδες, οι Χομεινήδες και οι λοιποί τουρμπανιτοφόροι, δεν θέλουν να ακούν για αριστερό σκεπτικό ούτε από την τηλεόραση. Αν όλος αυτός ο λαοτζικός αρχίσει να σκέφτεται πιο ανοιχτά και διαχωρίσει τη θρησκεία από την πολιτική, θα έχουμε πολύ μεγαλύτερα αιματοκυλίσματα από αυτά που βλέπουμε. Μην με πείτε τρελό. Εδώ έκλεισε για μερικές μέρες η Διώρυγα του Σουέζ και ο κοσμάκης χέστηκε πάνω του που είδε το πετρέλαιο να μένει «σπίτι» του.

Είναι περίοδος αλλαγών, αναπροσαρμογών και μεγάλων δυσκολιών. Ο κόσμος έχει 100 λόγους παραπάνω να ξεσηκωθεί και αυτή τη φορά δεν θα υπολογίσει τίποτα. Ούτε στρατούς, ούτε θρησκείες , ούτε βασιλιάδες, ούτε κανέναν. Ειδικότερα, τα κράτη που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, χρειάζονται μόνο μια μικρή σπίθα για να κάνουν το μπαμ και να κάνουν τους δρόμους κωλοχανείο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι το ιδανικό. Αν η αναρχία δώσει καρπούς, ή αν δεν αξίζει να χαθούν άδικα ζωές. Με αυτά να ασχοληθούν οι κοινωνιολόγοι και οι πολιτικοί αναλυτές. Πάντως όσο το σκεπτικό μένει εγκλωβισμένο, οι «μεγάλοι» κάθονται ήσυχοι.

Μάλλον θα την θυμόμαστε για πολλά χρόνια αυτή την εποχή…